Ongeveer anderhalf jaar geleden zat ik in Spanje op de veranda van onze luxe, gehuurde chalet. Zo’n 25 graden in het avondzonnetje. Genietend hiervan dacht ik aan de 2 jaar die voorbij waren gegaan en dat mijn leven zo enorm veranderd was.
2 Schattige peutertjes liepen mijn huis en leven in. Om voor te zorgen en om van te houden. En nu, 2 jaar later, hoorden deze 2 lieve deugnieten echt bij ons gezin. We genoten en genieten met volle teugen van peuter-en kleuterpraat, handjes op de ramen, overal veel speelgoed en heerlijke natte, plakkusjes op onze wangen.
Ondanks dat ik de zorg had voor twee prachtige kinderen, kreeg ik doordat ik best veel thuis was het gevoel of dit mij wel de voldoening gaf die ik nodig had. Ik voelde me een ‘gewoon huisvrouwtje’. Wassen, dweilen, snotneuzen schoonmaken…. Ik begon het saaaaaaai te vinden en na te denken over wat mij voldoening geeft en of ik van betekenis ben. Wat is mijn ware identiteit?
De hele strijd had ik, dacht ik, al gevoerd toen ik geen moeder kon worden van eigen kinderen. Ik voelde me er toen niet ‘bijhoren’ doordat ik geen kinderen had. Ik kon niet meepraten over alles wat met kinderen te maken heeft. En geloof me, bijna ieder gesprek wat gevoerd wordt gaat ergens over kinderen.
“Waarom kan ik mijzelf laten meeslepen in de verwachting van een ander of de maatschappij die de lat hoog legt?”
Daar dacht ik over na in de heerlijk Spaanse avondzon. Waarom was het in deze zon, in dit vakantieland, dat deze strijd in mijzelf er niet toe deed.. Ik zat er gewoon te zitten, in het moment, op deze plek. Gewoon te ‘zijn’. Ik voelde geen prestatiedruk, iemand die mij waardering zou moeten geven voor wat ik aan het doen ben (ik zat immers lui te zijn op de veranda), iets dat mij voldoening zou moeten geven. Dat besef van ‘gewoon op dit moment’ maakte me een soort van wakker. Ik begreep dat er iets nodig was om tevreden te zijn en te blijven en dat dat niet van mijn omstandigheden hoeft af te hangen. Het ‘zijn’ en in het moment kunnen leven is een verlangen van mij geworden. Het geeft mij een gevoel van leven, puur leven.
Een heerlijk boek wat mij veel inzichten heeft gegeven en wat mij geleerd heeft meer in het moment te zijn is het boek ‘Mindful met Jezus’ van Philip Troost.Ik lees in de bijbel dat onze Vader het op die manier heeft bedacht voor ons. Geen zorgen voor de dag van morgen. Als Hij al voor de vogels zorgt, zou hij dan niet voor ons zorgen? Mijn ervaring is zodra ik mij zorgen ga maken ik niet meer ‘nu’ leef, maar met mijn gedachte in het verleden of in de toekomst ben. Als ik ‘nu’ leef kán ik mij geen zorgen maken voor de dag van morgen.
Hoe breng ik dit allemaal in de praktijk dan? Hoe doe ik dat als ik straks thuis ben in Nederland, de herfst aanbreekt en ik de kinderen op een regenachtige ochtend naar school moet brengen, nog was in de mand ligt van een week, eten moet koken maar ook de kids op moet halen bij een vriendje, naar turnen, naar zwemles, boodschappen moet doen en ergens die week ook nog wat diensten moet werken. Ik wil ook nog een goede echtgenote zijn die haar huis op orde heeft en een lekker potje gekookt heeft, een lieve moeder die heerlijk zit te kleien zonder te zeuren over dat de klei aan het plafond zit, een leuke collega zijn die chill is maar toch lekker doorwerkt zonder klagen, een dochter die gezellig een ‘bakkie’ drinkt bij haar ouders enz. enz.
Er wordt wat verwacht van een werkende huisvrouw/moeder…. of verwacht ik dit van mezelf? Waarom kan ik mijzelf laten meeslepen in de verwachting van een ander of de maatschappij die de lat hoog legt?
“Hoe breng ik dit allemaal in de praktijk dan? Hoe doe ik dat als ik straks thuis ben in Nederland”
Geniet ik er nog van om voor de kinderen te zorgen zoals ik altijd dacht te gaan doen? En ja, daar komt het huishouden bij. Geniet ik ervan als alles weer schoongewassen in de kasten ligt, dat ik weer door de ramen naar buiten kan kijken en als het eten geurend op tafel staat?
Ik denk dat er in de eerste plaats bij mij een besef is gekomen wie mij valideert, wanneer ik mij gewaardeerd mag voelen en wat mij echte voldoening geeft. Ik wil genieten van de echte dingen en van kleine dingen. Echt voelen dat ik van betekenis ben. Ik ben er zeker van dat Zijn Waarheid over mij meer dan voldoende is om te weten en te voelen dat ik van betekenis ben. Dus als ik voor mijn gevoel hele saaaaie dingen doe, mag ik het voor God doen. Hij houdt van mij, niet om wat ik doe maar om wie ik ben.
De gewone huisvrouw…?
Jenny van de Groep
