Een blog over het Sinterklaasfeest; waag ik mij daaraan??
Hoewel er al veel geschreven is over het sinterklaasfeest blijf ik ook wel weer nieuwsgierig naar wat andere mensen nu van dit Hollandse feest vinden.
Ik zal je verrassen; dit blog gaat niet over de pietendiscussie, niet over de hoeveelheden cadeau’s en ook niet over de al dan niet religieuze kijk op het sinterklaasfeest.
Gewoon blijven lezen dus!
Ondanks dat het een kinderfeest is zijn wij als volwassenen ook vaak erg serieus bezig met het hele gebeuren. Hoe leuk is het als je die kinderbekkies ziet als er ’s ochtends cadeautjes in de schoen zitten! Of als ze verwachtingsvol liedjes zingen voordat de Sint arriveert. Daar doe je als ouders of grootouders toch je best voor. Dat je de juiste cadeau’s koopt, dat pakjesavond wordt opgefleurd door een bezoek van de échte Sint en Piet. Nou, noem maar op. Al met al is het best een geregel en zijn we begin november al bezig met die ouwe baas. Allemaal om de kinderen blij te zien en om herinneringen te maken.
Ik weet nog goed dat er vorig jaar vanuit school ‘pietengym’ georganiseerd werd. De kinderen mochten verkleed als piet of sint naar school om daar vervolgens tijdens het gym-uurtje als sint/piet over daken te rennen, door de schoorsteen te kruipen of op het paard door de straten te galopperen. Dik feest natuurlijk! Als je tenminste een sint of pietenpak hebt… En daar kwam bij ons een ‘klein probleempje’ om de hoek. Ik heb geen pietenpak noch Sintpak voor onze lieve (destijds) kleuters.
Het jaar daarvoor had ik een pietenmuts gekocht waar inmiddels van 1 muts de veer van was geknakt en van de ander de veer half opgegeten was door de hond. Niet echt heel flatteus om je kinderen mee rond te laten lopen…, maar voor in de verkleedkist kon het prima en de kinderen waren er zoet mee. Geen reden dus om iets anders te kopen totdat dit leuke initiatief voorbijkwam.
Tja, wat doe je als ouder dan…? Mijn eerste gedachte was; naar de Action, Blokker, Zeeman, weet-ik-veel-waar, ergens moet er vast nog wel een pietenpak te koop zijn!! Hellup, het is een week voor het ‘heerlijk avondje’ en de meeste winkels zijn rond deze tijd echt uitverkocht voor wat betreft de Sintgoederen.
Best een beetje in de stress en ook wel wat geïrriteerd over wat de juffen nu weer hadden verzonnen. Mezelf de schuld geven omdat ik die pakken niet al had gekocht in mei ofzo… en gelijk daarna bedacht ik me, nog geïrriteerder, dat ik echt niet zoveel moeite ga doen en ik had ook niet zoveel zin om hier geld aan uit te geven. Volgende jaar zouden ze het immers niet meer passen. Daarbij komt gelijk weer het slechte-moeder-syndroom tevoorschijn. Want serieus…? Heb je die paar euro en die middag winkels afstruinen echt niet voor je kids over?
Hmm, ik werd dus geconfronteerd met innerlijke verdeeldheid zoals mijn man zo mooi zou zeggen. Een dubbel gevoel dus, wat best onschuldig klinkt, maar wat ook gewoon vermoeiend kan zijn. Ik wil het beste voor mijn kinderen, maar ís dat ook het beste? Want stel je nu eens voor dat de kinderen naar school gaan zonder verkleedkleding, terwijl iedereen verkleed is. Wat zou dat met hen doen? Hoe zouden ze zich voelen?Waarschijnlijk voelen ze zich buitengesloten, teleurgesteld, verdrietig omdat ze geen Sint of Piet zijn. Voor die gevoelens willen we onze kinderen beschermen, toch??
Ik wíl ze daarvoor beschermen, maar móét ik ze daar ook voor beschermen? Zou ik ze ‘weerbaar’ kunnen maken voor gevoelens van teleurstelling, en ‘er niet bij horen’? Dit is natuurlijk maar een ‘klein’ voorbeeld in een kleuter en ouder leven, maar er komen nog veel teleurstellingen en gevoelens van afwijzing aan in een kinderleven.
“Ook stel ik mij tegenwoordig de vraag; Raakt dit misschien een gevoel van afwijzing of eenzaamheid uit mìjn jonge jaren waar ik nu weer mee wordt geconfronteerd?”
Ik had besloten om geen pietenpakken te kopen, maar om te vertellen tegen de kinderen dat ze verkleed naar school mochten, maar dat we alleen (gehavende) pietenmutsen hadden. Ik zag er best tegenop om dit zo te brengen, omdat je met een pietenmuts op je hoofd nou niet echt onherkenbaar verkleed bent. Ze waren teleurgesteld ja, de jongste zelfs wat boos. Maar hee, dit is wat het is. Pietengym wordt ook echt wel leuk zonder dat je helemaal verkleed bent.
Voor mijzelf moest ik me vooral bedenken dat er vervelendere dingen zijn, zaken in perspectief zetten helpt mij hierbij. Kinderen die geen Sintcadeau krijgen omdat ouders het budget er niet voor hebben, kinderen die weinig of geen familie hebben om een uitgebreid sinterklaasavondje mee te vieren. Dat zijn pas echt vervelende zaken. Ook stel ik mij tegenwoordig de vraag; Raakt dit misschien een gevoel van afwijzing of eenzaamheid uit mìjn jonge jaren waar ik nu weer mee wordt geconfronteerd?
Mijn kind heeft hier overigens geen boodschap aan, dus dit vertel ik natuurlijk niet tegen hen. Mijn lieve kleuters mogen teleurgesteld of boos zijn omdat er iets niet gaat zoals ze het graag zouden willen. Dan ben ik er als ouder om hen te troosten en als de leeftijd het toestaat uit te leggen waarom iets niet kan of mag.
Ik wil graag leren om even te wachten met het uitvoeren van mijn eerste ‘moeder’ gevoel. Het gevoel dat ik het beste wil voor mijn kind. Het beste is dan dat hij/zij niet ‘lijdt’, dus geen nare gevoelens krijgt.
Maar is dat het beste? Dat betekent dat ik alle wind uit de zeilen haal voor ze en ook dat ze niet leren om te gaan met teleurstellingen en negatieve gevoelens.
Is dat echt wat ik wil?
Ik ontdek dat als ik aandacht en ruimte geef voor het gevoel waar mijn kind mee thuiskomt, er al flink wat donkere wolken zijn opgeklaard. Dat hij/zij gewoon even verdrietig, boos of bang mag zijn en dat ik daarbij blijf en beschikbaar ben. Zonder oordeel, oplossing of afleiding in de vorm van snoep of iets dergelijks.
Ik denk dat het leven fijner wordt als je op jonge leeftijd al je emoties leert toe te laten, ook diegene die wij als volwassenen vaak lastig vinden. Dat vind ik best ingewikkeld allemaal, maar dit kleine voorvalletje met Sint en Piet bracht mij aan het denken.
“Ik wil het beste voor mijn kinderen, maar ís dat ook het beste?”
We leven in een tijd van hebben of nemen. We kunnen in games onze ‘vijanden’ verslaan, met 1 klik hebben we morgen onze nieuwe schoenen, we kunnen anoniem ‘onze’ waarheid delen op social media en de lekkerste aardbeien kopen in de winter. Door de maakbaarheid van deze tijd kunnen we teleurstellingen niet zo goed verwerken en zijn we minder geduldig.
Ik wil graag dat mijn kinderen weten dat niet alles gaat zoals je zou willen. Dat je vaak geduld moet hebben voordat je iets krijgt, omdat je er eerst voor moet sparen of studeren. Dat ze zich comfortabel gaan voelen met emoties die veelal negatief ervaren worden, zoals verdriet, schaamte, teleurstelling en angst.
Dat alles is een hele opgave natuurlijk, maar in het licht van Jezus met Zijn echte levensvreugde en vrede kunnen die ontevreden kinderhartjes ook echt gevuld worden. Dan is het minder: vol verwachting klopt ons hart voor het ‘heerlijk avondje’, maar meer; klopt ons (kinder)hart voor Koning Jezus!
Jenny van de Groep
